Μπόλικος κουρνιαχτός σηκώνεται και πάλι γύρω από το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Παρά τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις, κοινή συνισταμένη και διακηρυγμένος στόχος είναι η διαμόρφωση του κατάλληλου «επιχειρηματικού κλίματος», η προσέλκυση των κεφαλαίων που αναζητούν κερδοφόρα διέξοδο σε κλάδους και τομείς της οικονομικής δραστηριότητας.
Αφορμή για τη συζήτηση είναι η επικείμενη επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα, η οποία εξελίσσεται με φόντο τις γερμανικές εκλογές. Ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφωθεί στο άμεσο μέλλον το μείγμα της διαχείρισης και ανεξάρτητα αν για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους επιλεγεί το άμεσο «κούρεμα» ή το έμμεσο «κούρεμα» (όπως είναι η μείωση των επιτοκίων και η παράταση αποπληρωμής των δανείων) ή ένα τρίτο δάνειο, η επίθεση στο λαό θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί με νέα μέτρα.
Η συγκυβέρνηση εστιάζει την πολιτική και την προπαγάνδα της στην επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό. Για να το πετύχει, σμπαραλιάζει μισθούς και συντάξεις, κονδύλια που αφορούν στις λαϊκές ανάγκες (Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.ά.), επιβάλλει αλλεπάλληλα χαράτσια και φόρους στα λαϊκά στρώματα. Αλλες δυνάμεις της διαχείρισης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, επικεντρώνουν την κριτική τους στην αναποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής και κόπτονται ότι το κρατικό χρέος «δεν είναι βιώσιμο». Ανησυχούν δηλαδή για το ότι δε θα γίνει κατορθωτή η αποπληρωμή του στους μεγαλοδανειστές! Από κοντά και τα διάφορα «Plan B», που εκπορεύονται με φόντο τους ανταγωνισμούς και τις κόντρες ανάμεσα στα μονοπώλια για τον επιμερισμό της χασούρας από την κρίση και την καταστροφή κεφαλαίου.
Το «κοκτέιλ» της αντιλαϊκής πολιτικής, που συζητιέται τις μέρες αυτές με αφορμή και τις γερμανικές εκλογές, έχει να κάνει με συνδυαστικά μέτρα που αφορούν στο νέο «κούρεμα» του κρατικού χρέους και για το ύψος του νέου πακέτου χρηματοδοτικής στήριξης στην Ελλάδα. Τόσο το ένα, όσο και το άλλο ενδεχόμενο, όπως επίσης η όποια αναλογία της «δόσης», συνεπάγονται αλλεπάλληλα νέα μέτρα, δίπλα σ' αυτά που έχουν ήδη αποφασιστεί. Αυτός είναι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία, προϋποθέτει τη διαμόρφωση φτηνότερης, περισσότερο ευέλικτης εργατικής δύναμης, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Και αυτό, γιατί ανεξάρτητα από τον πολιτικό μανδύα, η πολιτική όλων των κομμάτων που δεν αμφισβητούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είναι χτισμένη στο έδαφος της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Η καπιταλιστική ανάκαμψη, όταν, όποτε και στο βαθμό που θα επέλθει, δεν πρόκειται να αλλάξει τη θέση των λαϊκών στρωμάτων. Τα μέτρα που πάρθηκαν το προηγούμενο διάστημα αποφασίστηκαν προκειμένου να έχουν «μόνιμο χαρακτήρα και απόδοση». Στάχτη στα μάτια είναι οι ισχυρισμοί για το τάχα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης. Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, χωρίς τους καπιταλιστές και τις κρίσεις τους, με εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό, για την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Εξέλιξη που απαιτεί τώρα οργάνωση και πάλη ενάντια σ' αυτά τα μέτρα και την πολιτική που τα υπηρετεί, σε συνδυασμό με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Αφορμή για τη συζήτηση είναι η επικείμενη επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα, η οποία εξελίσσεται με φόντο τις γερμανικές εκλογές. Ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφωθεί στο άμεσο μέλλον το μείγμα της διαχείρισης και ανεξάρτητα αν για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους επιλεγεί το άμεσο «κούρεμα» ή το έμμεσο «κούρεμα» (όπως είναι η μείωση των επιτοκίων και η παράταση αποπληρωμής των δανείων) ή ένα τρίτο δάνειο, η επίθεση στο λαό θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί με νέα μέτρα.
Η συγκυβέρνηση εστιάζει την πολιτική και την προπαγάνδα της στην επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό. Για να το πετύχει, σμπαραλιάζει μισθούς και συντάξεις, κονδύλια που αφορούν στις λαϊκές ανάγκες (Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.ά.), επιβάλλει αλλεπάλληλα χαράτσια και φόρους στα λαϊκά στρώματα. Αλλες δυνάμεις της διαχείρισης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, επικεντρώνουν την κριτική τους στην αναποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής και κόπτονται ότι το κρατικό χρέος «δεν είναι βιώσιμο». Ανησυχούν δηλαδή για το ότι δε θα γίνει κατορθωτή η αποπληρωμή του στους μεγαλοδανειστές! Από κοντά και τα διάφορα «Plan B», που εκπορεύονται με φόντο τους ανταγωνισμούς και τις κόντρες ανάμεσα στα μονοπώλια για τον επιμερισμό της χασούρας από την κρίση και την καταστροφή κεφαλαίου.
Το «κοκτέιλ» της αντιλαϊκής πολιτικής, που συζητιέται τις μέρες αυτές με αφορμή και τις γερμανικές εκλογές, έχει να κάνει με συνδυαστικά μέτρα που αφορούν στο νέο «κούρεμα» του κρατικού χρέους και για το ύψος του νέου πακέτου χρηματοδοτικής στήριξης στην Ελλάδα. Τόσο το ένα, όσο και το άλλο ενδεχόμενο, όπως επίσης η όποια αναλογία της «δόσης», συνεπάγονται αλλεπάλληλα νέα μέτρα, δίπλα σ' αυτά που έχουν ήδη αποφασιστεί. Αυτός είναι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία, προϋποθέτει τη διαμόρφωση φτηνότερης, περισσότερο ευέλικτης εργατικής δύναμης, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Και αυτό, γιατί ανεξάρτητα από τον πολιτικό μανδύα, η πολιτική όλων των κομμάτων που δεν αμφισβητούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είναι χτισμένη στο έδαφος της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Η καπιταλιστική ανάκαμψη, όταν, όποτε και στο βαθμό που θα επέλθει, δεν πρόκειται να αλλάξει τη θέση των λαϊκών στρωμάτων. Τα μέτρα που πάρθηκαν το προηγούμενο διάστημα αποφασίστηκαν προκειμένου να έχουν «μόνιμο χαρακτήρα και απόδοση». Στάχτη στα μάτια είναι οι ισχυρισμοί για το τάχα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης. Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, χωρίς τους καπιταλιστές και τις κρίσεις τους, με εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό, για την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Εξέλιξη που απαιτεί τώρα οργάνωση και πάλη ενάντια σ' αυτά τα μέτρα και την πολιτική που τα υπηρετεί, σε συνδυασμό με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Πηγή: Ριζοσπάστης (Τρίτη 3 Σεπτέμβρη 2013 - αριθ. φύλλου: 11640)
