Πάνε δύο περίπου χρόνια απ' το ξέσπασμα των
«αγανακτισμένων» και τις καθημερινές απογευματινές τους συγκεντρώσεις
στην πλατεία Συντάγματος, που άρχισαν να ξεθωριάζουν στις αρχές του
καλοκαιριού του 2011, αφού αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν «φτάνει να
γεμίσουμε τις πλατείες» για να ανατραπεί η αντιλαϊκή επίθεση. Επρόκειτο
για μαζικά συλλαλητήρια που τα συγκροτούσαν ετερόκλητες πολιτικά και
κοινωνικά δυνάμεις με σήμα κατατεθέν τους τον «αυθόρμητο» και
«απολίτικο» χαρακτήρα τους. Κινητοποιήσεις που σύσσωμες αστικές και
οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις περιέβαλαν με στοργή, ευθέως ανάλογη
του ταξικού τους μίσους για το εργατικό λαϊκό κίνημα. Η προβολή που
επεφύλαξαν στους «αγανακτισμένους» τα αστικά ΜΜΕ υπήρξε κραυγαλέα, σε
σχέση με την αποσιώπηση ή τη συκοφάντηση των κινητοποιήσεων του ταξικού
εργατικού λαϊκού κινήματος.
Στην
πλατεία Συντάγματος στήθηκε ένα γερό παιχνίδι με έπαθλο συνειδήσεις που
αναζητούσαν στα τυφλά διέξοδο, που άγονταν από μικροαστική
ανυπομονησία, ανθρώπων πραγματικά οργισμένων όχι όμως αποφασισμένων για
την ανάγκη να μετουσιώσουν την οργή τους σε ταξική πάλη. Οι συνειδήσεις
αυτές χειραγωγήθηκαν και τελικά ενσωματώθηκαν από δυνάμεις που
παρενέβαιναν σχεδιασμένα για να καναλιζάρουν την αγανάκτηση και να
εκτονωθεί ανώδυνα για το σύστημα. Κερδισμένη μεταξύ άλλων βγήκε η Χρυσή
Αυγή.