Πυκνώνουν
τα μαύρα σύννεφα πάνω από τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που
έχουν απομείνει. Κυβέρνηση και τρόικα συμφώνησαν ή δρομολογούν
ανατροπές, όπως:
-
Παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3,9 μονάδες μέχρι το
2016, που θα διευρύνει την τρύπα στα έσοδα των Ταμείων κατά 800 εκατ.
ευρώ το χρόνο. Ως αποτέλεσμα, έχει ήδη ξεκινήσει η συζήτηση για τα
επόμενα αντιασφαλιστικά μέτρα, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του
ασφαλιστικού συστήματος.
-
Μείωση των τριετιών, μετά το «πάγωμα» που επιβλήθηκε διά νόμου το
2012, ενώ ανοίγει ο δρόμος για την πλήρη κατάργησή τους. Μάλιστα, το
ξήλωμα των τριετιών γίνεται με την επίκληση της προστασίας των
μακροχρόνια ανέργων (!), για τους οποίους ομολογούν κυνικά ότι πρέπει να
γίνουν φτηνότεροι, αν θέλουν να αναζητήσουν δουλειά, ανταγωνιστικά προς
τους νέους εργαζόμενους, που δεν έχουν κατοχυρώσει τριετίες. Κυβέρνηση
και τρόικα δρομολογούν ρύθμιση με την οποία η πρόσληψη μακροχρόνια
ανέργων θα γίνεται με «ειδικό μισθολογικό καθεστώς», που θα προβλέπει
μείωση της προσαύξησης για προϋπηρεσία (τριετίες) τουλάχιστον κατά 50%
σε σύγκριση με το ύψος της αμοιβής που ισχύει σήμερα.
-
Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Εχει ήδη αποφασιστεί και πλέον αναζητείται ο τρόπος με τον οποίο θα τεθεί σε εφαρμογή.
- Στο τραπέζι παραμένει η αυστηροποίηση του πλαισίου για την κήρυξη απεργίας από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά και η νομοθέτηση του «λοκ άουτ» για λογαριασμό της εργοδοσίας.
Πρόκειται για μέτρα που δεν έχουν να κάνουν κυρίως με τη
«δημοσιονομική προσαρμογή», που υποτίθεται πως είναι ο βασικός στόχος
των μνημονίων. Αλλά για αναδιαρθρώσεις στην εργασία. Στόχος τους, να
κάνουν ακόμα φθηνότερη την εργατική δύναμη για τους επιχειρηματικούς
ομίλους. Αυτήν την κατεύθυνση υπηρετεί και η λειτουργία του ασφαλιστικού
συστήματος με ανταποδοτικά - ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Επιπλέον, η περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών
έχει στόχο να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στους τόπους δουλειάς, ενώ η
απελευθέρωση των απολύσεων υπηρετεί την ανάγκη μεγάλων επιχειρήσεων να
προχωρούν ανεμπόδιστα σε εσωτερική αναδιάρθρωση, εξαγορές, λουκέτα και
μεταφορά κεφαλαίων σε άλλες δραστηριότητες, με κριτήριο το ποσοστό
κέρδους.
Τα μέτρα αυτά, όπως και τα προηγούμενα που πάρθηκαν στα Εργασιακά και
το Ασφαλιστικό, δεν είναι «έμπνευση» της τρόικας. Είναι διαχρονική
απαίτηση των μεγαλοεργοδοτών στην Ελλάδα και την ΕΕ, προκειμένου να
βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους. Σε συνθήκες κρίσης
οι απαιτήσεις αυτές εντάθηκαν, αλλά δεν πρόκειται να σταματήσουν ή να
ανακληθούν στη φάση της ανάκαμψης. Αντίθετα, θα πολλαπλασιαστούν, στο
όνομα του να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων και
να μην ξανακυλήσει τάχα η οικονομία σε κρίση. Δεν πρέπει άλλωστε να
ξεχνάμε ότι όταν για πρώτη φορά «έβαλαν χέρι» στα εργασιακά και
ασφαλιστικά δικαιώματα, αυτό έγινε με επίκληση του στόχου της ανάπτυξης,
να μεγαλώσει η πίτα που... δήθεν θα μοιραζόταν!
Επιβεβαιώνεται ότι η ΕΕ και ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι
γκιλοτίνα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών
στρωμάτων. Πρέπει να δοθεί απάντηση και να είναι ακαριαία. Να σημάνει
συναγερμός παντού. Να τεθούν σε επιφυλακή οι εργαζόμενοι στους χώρους
δουλειάς, να δυναμώσει η δράση για την ανασύνταξη του κινήματος. Να το
πληρώσουν και στην κάλπη τα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ, που
παρουσιάζουν σαν μονόδρομο την Ευρωένωση των μονοπωλίων, ή καλλιεργούν
αυταπάτες ότι η λυκοσυμμαχία μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Με ισχυρό ΚΚΕ
στις κάλπες του Μάη.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 18 Μάρτη 2014
