Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, εργαζόμενοι, γονείς,
Καθημερινά τα προβλήματα μεγαλώνουν, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται, τα ασφαλιστικά δικαιώματα γίνονται όνειρο θερινής νυκτός, οι φόροι αυξάνονται. Το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο, τα βάρβαρα μέτρα δεν έχουν τελειωμό. Η υγεία και η παιδεία γίνονται πολυτέλεια εν έτει 2015 καθώς οι κυβερνήσεις ,η μια πίσω από την άλλη, μειώνουν τη χρηματοδότηση, χρησιμοποιώντας διάφορα επιχειρήματα: άλλοτε τάχα για το καλό της χώρας και άλλοτε γιατί τάχα αναγκάζονται από τους «κακούς» δανειστές. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βέβαια θεωρεί και αυτή ότι χρειάζονται αναδιαρθρώσεις…
Τα μέτρα δεν έχουν τελειωμό κι αυτό δεν οφείλεται στο χρέος. Τα ίδια μέτρα εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε έχουν μνημόνια είτε όχι, γιατί είναι ανάγκη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών ο εργαζόμενος να είναι φθηνός χωρίς δικαιώματα, χωρίς κοινωνικές παροχές, για να βγάζουν ακόμη πιο πολλά κέρδη (και στη κρίση και στην ανάπτυξη), για να είναι πιο ανταγωνιστικοί!
Η ανταγωνιστικότητα της χώρας και των επιχειρήσεων δεν έχει καμία σχέση με τα δικά μας συμφέροντα! Τα δικαιώματά μας, οι ανάγκες μας πρέπει να καθορίζονται από τις δυνατότητες της εποχής, την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, από τον πλούτο που υπάρχει γύρω μας γιατί εμείς τον παράγουμε. Οι δυνατότητες είναι τεράστιες και ο πλούτος αμύθητος, απλά πάει στα χέρια λίγων.
Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας:
Ο δρόμος της υποταγής, της ανοχής και της αυταπάτης, που καλεί η πλειοψηφία του εργατικού κέντρου (κ.κ. Χαλικιόπουλος, Λίβερη, Ζήμος, Καστάνιας, Αργυρός).
Προς αποφυγήν μονομέρειας και κακόβουλων σχολίων μεταφέρουμε μόνο τα δικά τους λόγια στην εισήγησή τους προς τη γενική συνέλευση του Εργατικού Κέντρου « ... αυτή την εντολή έδωσαν οι Έλληνες πολίτες στην Κυβέρνηση του Σύριζα και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ώστε να υλοποιήσει πολιτικές που θα ανατρέψουν το μνημονιακό εφιάλτη και θα επαναφέρουν φυσιολογικές συνθήκες στην καθημερινότητά μας.»
Φυσιολογικές συνθήκες είναι άραγε το τρίτο μνημόνιο ή εννοούν τη συνέχιση του καθεστώτος σκλαβιάς μέσα στους χώρους δουλειάς με την απληρωσιά και τα εξοντωτικά ωράρια που υπήρχε και πολύ πριν την κρίση και τα μνημόνια;;; Απίστευτες οι αυταπάτες που επιδιώκουν να καλλιεργήσουν στους εργαζόμενους ότι τα προβλήματα θα τα λύσει τάχα μία «αριστερή» κυβέρνηση. Τι έχουν να πουν τώρα για τη «2η φορά αριστερά» και το μνημόνιο Τσίπρα;;;
Το ξεμπρόστιασμα τους συνεχίζεται λίγο παρακάτω: «με αίσθηση ευθύνης για ό,τι εκπροσωπούμε, με σύνεση και αντικειμενικότητα, επιλέξαμε συνειδητά να “κρατάμε μικρό καλάθι”»!!! «…Για όσους διαθέτουν την υποτυπώδη δυνατότητα πολιτικής ανάλυσης, γνωρίζουν ότι όσα χάθηκαν σε 5 χρόνια δεν είναι δυνατόν να κερδηθούν σε ένα μήνα…» !!! Αυτός είναι ο ρεαλισμός και η σύνεση της υποταγής. Τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα θέλουν που όχι μόνο δε θα αντιδρά, αφού τα πράγματα είναι δύσκολα , αλλά θα διαλέγει το ίδιο το σχοινί που θα κρεμαστούν οι εργαζόμενοι.
Αυτός είναι ο ρόλος του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού! Να χειραγωγεί τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις προς όφελος του κεφαλαίου. Την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης υπέγραφαν αυξήσεις 0,77 ευρώ την ημέρα για να αυξηθεί η καπιταλιστική κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, υποστηρίζοντας ότι τα κέρδη θα γίνονταν θέσεις εργασίας, συντάξεις και καλύτερες κοινωνικές υπηρεσίες. Την περίοδο, της κρίσης στο όνομα της διατήρησης των θέσεων εργασίας, έβαζαν πλάτη στη μείωση μισθών ενώ έκαναν τα πάντα για να συγκαλύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης. Στη συνέχεια μετατράπηκαν σε δήθεν «αντιμνημονιακούς» συσκοτίζοντας την πραγματική ουσία των μνημονίων, ότι δηλαδή πρόκειται για μέτρα που εφαρμόζονται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες για να ξεπεραστεί η κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, ζητώντας μια δήθεν καλύτερη διαχείριση (…αυτήν που έφερε το τρίτο μνημόνιο).
Εχθρεύονται διαχρονικά κάθε προσπάθεια οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων ακόμα κι αν αυτή αφορά την επιβίωση τους στις σημερινές δύσκολες συνθήκες. Μάλιστα, δεν διστάζουν να ντύσουν αυτές τις μεθοδεύσεις και με το μανδύα της δημοκρατίας. Θέλουν να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου, να φιμώσουν οποιαδήποτε φωνή αντιστέκεται στην εκφυλιστική κατάσταση που έχουν επιβάλλει. Προσπαθούν να κρύψουν την απραξία τους βάζοντας εμπόδια στη δράση του ταξικού κινήματος.
Έτσι λοιπόν, στην πρωτοβουλία του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων, του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων και του Συνδέσμου Εργατοτεχνιτών Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Κέρκυρας, για τη διοργάνωση μαθημάτων αλληλεγγύης στο Εργατικό Κέντρο, για παιδιά εργαζομένων και ανέργων που δεν έχουν τη δυνατότητα στήριξης των παιδιών τους στην προσπάθειά τους για μόρφωση, η πλειοψηφία της διοίκησης του εργατικού κέντρου, συνεπής στο ρόλο της, απαντάει απαγορεύοντας στα σωματεία να χρησιμοποιήσουν το χώρο του Εργατικού Κέντρου, συκοφαντώντας αυτήν την πρωτοβουλία με τον πιο αισχρό τρόπο. Τέτοιος, ο ελιτισμός τους απέναντι σε οικογένειες που δυσκολεύονται ακόμη και για τα αυτονόητα.
Ο δικός μας δρόμος, είναι ο δρόμος της αντίστασης, της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή και σε αυτόν χωρούν όλοι οι άνθρωποι του μόχθου. Ο λαός και η νέα γενιά δεν πρέπει να μάθουν να ζουν σαν επαίτες, αλλά να συνδυάζουν τη διεκδίκηση άμεσων λύσεων με την πάλη για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια και εκμετάλλευση.
Η λαϊκή οικογένεια πρέπει να επιβιώσει, να σταθεί όρθια για να ανατρέψει όσους την έφτασαν σε αυτό το σημείο.
Όλοι πρέπει να πάρουμε θέση!
Καλούμε όλα τα σωματεία τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, όλους τους εργαζόμενους να πάρουν θέση. Να καταδικάσουν αυτές τις αυταρχικές πρακτικές της πλειοψηφίας του εργατικού κέντρου.
Να κάνουμε πράξη την ταξική αλληλεγγύη, το σύνθημά «Όλοι για έναν και ένας για όλους».
